Pani Radova z Dačic, podczas kruszenia bryły cukru skaleczyła się w palec. Zdarzenie to stało się dla jej męża impulsem dla wynalezienia pierwszego na świecie cukru w kostkach. Wynalezienie ołówków natomiast zawdzięczamy pani Hardmuthovej, która miała dość prania mocno zabrudzonych mankietów koszul swego małżonka.
Josef Hardmuth (1758–1816) był nadwornym budowniczym i architektem rodu Liechtenstejnów. Jego dziełem była między innymi architektura ogrodowa kompleksu parkowo-pałacowego Lednice – Valtice. Projektował także wiele innych budowli. Opracowując ich plany i szkice, praktycznie nie wypuszczał z ręki ołówka. Wkłady do ołówków były wówczas produkowane z samego grafitu, który nie tylko łatwo łamał się, ale także strasznie brudził ręce. Josef Hardtmuth miał podobno przez cały dzień brudne dłonie, jak kominiarz, a gdy nie było w pobliżu wody, wycierał czarne palce o mankiety koszuli. Jego małżona miała więc duży kłopot z ich dopraniem.
Wkłady do współczesnych ołówków, będące mieszaniną glinki kaolinowej i grafitu, osłonięte drewnianą obudową, należą do najsłynniejszych wynalazków Josefa Hardmutha. Po ich opatentowaniu, rozpoczał produkcję w Wiedniu i sprzedaż na terenie Austrii, Niemiec, Holandii, Włoch i Rosji.
Paní Harmuthová była zadowolona; małżonek przestał wreszcie brudzić koszule i w dodatku rodzina znacznie wzbogaciła się na sprzedaży ołówków. Firma Kooh-i-Noor istnieje do dziś, produkuje ołówki i artykuły biurowe, które eksportuje na cały świat.
Josef Hardmuth przeżywał najlepsze lata swojego życia; praca sprawiała mu przyjemność i dawała wysokie zarobki. Nadal projektował liczne budowle na terenie kompleksu parkowo-pałacowego Lednice – Valtice, który obecnie należy do zabytków UNESCO. Dobre czasy dla Hardmutha w służbie u Liechtenstejnów skończyły się w roku 1805 po śmierci księcia Aloisa I., ponieważ z jego bratem i dziedzicem Janem architekt nie mógł dojść do porozumienia. Po śmierci swego mecenasa udało mu się jeszcze ukończyć najsłynniejszą budowlę – Minaret w ogrodzie w pobliżu pałacu Lednice. Możemy zauważyć, że projektując Minaret Josef Hardmuth zainspirował się swym wynalazkiem – niemal sześćdziesięciometrowa wieża przypomina kształtem zaostrzony ołówek.
Wkłady do współczesnych ołówków, będące mieszaniną glinki kaolinowej i grafitu, osłonięte drewnianą obudową, należą do najsłynniejszych wynalazków Josefa Hardmutha. Po ich opatentowaniu, rozpoczał produkcję w Wiedniu i sprzedaż na terenie Austrii, Niemiec, Holandii, Włoch i Rosji.
Paní Harmuthová była zadowolona; małżonek przestał wreszcie brudzić koszule i w dodatku rodzina znacznie wzbogaciła się na sprzedaży ołówków. Firma Kooh-i-Noor istnieje do dziś, produkuje ołówki i artykuły biurowe, które eksportuje na cały świat.
Josef Hardmuth przeżywał najlepsze lata swojego życia; praca sprawiała mu przyjemność i dawała wysokie zarobki. Nadal projektował liczne budowle na terenie kompleksu parkowo-pałacowego Lednice – Valtice, który obecnie należy do zabytków UNESCO. Dobre czasy dla Hardmutha w służbie u Liechtenstejnów skończyły się w roku 1805 po śmierci księcia Aloisa I., ponieważ z jego bratem i dziedzicem Janem architekt nie mógł dojść do porozumienia. Po śmierci swego mecenasa udało mu się jeszcze ukończyć najsłynniejszą budowlę – Minaret w ogrodzie w pobliżu pałacu Lednice. Możemy zauważyć, że projektując Minaret Josef Hardmuth zainspirował się swym wynalazkiem – niemal sześćdziesięciometrowa wieża przypomina kształtem zaostrzony ołówek.